– Κι αν σας έλεγαν ότι αυτό που κάνετε είναι ένα ακραίο exercise de style;– Ολη η τέχνη είναι έτσι και μακάρι να την ακολουθούσε και η ζωή!... Θα ήταν όμορφη. Γιατί μας λείπει. Ο Μέγιερχολντ, ο Μπρεχτ κατά περιόδους, τι έκαναν; Exercise de style. Ο Χάινερ Μίλερ ήταν δάσκαλός μου και μέντοράς μου. Η καθαρότητα στη φόρμα, αυτό το στυλιζάρισμα, η ενεργοποίηση του σώματος, είναι μέσα στην παιδεία μου αλλά και στην ιδιοσυγκρασία μου. Ο καθείς φέρει αυτό που είναι και αυτό που ξέρει. Το κοινό μας είναι πια 14.000 θεατές. Δεν είναι λίγο.
Σμιλέψτε τον χρόνο
«Ο καλός καλλιτέχνης ξέρει να ελέγχει κάθε στιγμή τα εκφραστικά του μέσα και τα χρονικά του όρια. Δεν πέφτει στο λάθος του ναρκισσισμού. Το σώμα ορίζεται όχι ως σωματικά όρια αλλά ως ποιότητα ενέργειας που εμπεριέχει και μπορεί ο καλλιτέχνης να την αισθανθεί. Υπάρχει στην ερμηνεία του μεγάλου ηθοποιού ένα σημείο, μια δυσκολία, στην οριοθέτηση του χρόνου, που πρέπει να είναι “τόσος” και όχι “τόσο πολύς”. Το επιπλέον είναι διάρροια, άχρηστη ελευθεριότης. Πρέπει να μάθει κανείς να αφαιρεί, να εξελίσσει το ουσιώδες, το μη χρήσιμο. Αυτό όμως προϋποθέτει παιδεία και άσκηση. Ο Ελληνας ηθοποιός έχει φαντασία, ταμπεραμέντο και ένστικτο, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εργατικός και δεν έχει καλή παιδεία. Αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρει να εκμεταλλευτεί το ένστικτο και να δαμάσει τη φαντασία».
– Η μέθοδος αυτή δεν γεννά αποκλεισμούς;– Ολα γεννούν αποκλεισμούς. Αρκεί να υπηρετείς αυτό που είσαι ταγμένος με μεγάλη πίστη και αγάπη και να ανοίγεις διαρκώς τα όρια αυτού που υπηρετείς. Να αισθάνεσαι συνιστώσα του και να γνωρίζεις ότι υπάρχουν πολλές συνιστώσες. Και δεν είσαι το κατευθυντήριο κέντρο. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω έργα όλα αυτά τα χρόνια, που να γελάει ο κόσμος και να κλαίει. Θα μου ήταν επίσης πολύ εύκολο να κάνω παραστάσεις – τούρτες: ολίγον ροκ, ολίγον φραμπαλάδες, ολίγον ροζ ελεκτρίκ ή παπαγαλί, ολίγον σούρτα-φέρτα. Μιαν ελληνική εκδοχή μεταμοντερνισμού δηλαδή. Αλλά αυτό γίνεται στην πρόβα για να χαλαρώσουν οι ηθοποιοί... Από τη στιγμή που μπήκα σε μια αγωνία να βρω τη δική μου γλώσσα, κοιτάω στον κόσμο αλλιώς. Στράφηκα στην Αφρική, στα Αναστενάρια, στον αργό χρόνο της Ασίας – και τι σημαίνουν όλα αυτά. Με την αναγνωρίσιμη γλώσσα που δημιουργήσαμε ταξιδέψαμε όλον τον κόσμο, δώσαμε 1.800 παραστάσεις και επιτύχαμε εισαγωγή συναλλάγματος πολλά δισ. δραχμές. Ξεκίνησε από τις «Βάκχες» (σ. σ. 1986). Τριακόσιες παραστάσεις έδωσα, φέρνοντας μια νέα ιδέα, προβάλλοντας το διονυσιακό σώμα κι όχι τον λογοκρατούμενο ηθοποιό. Επεσε σαν βόμβα και άνοιξαν όλα τα φεστιβάλ του κόσμου. Αρχισαν να γράφουν θεωρητικοί και κριτικοί του θεάτρου. Οι Ελληνες κριτικοί και θεωρητικοί στράφηκαν εναντίον μου. Στο πλευρό μου πάνω απ’ όλους στάθηκε ο Γιάννης Τσαρούχης. «Θα αντιληφθείτε τη γλώσσα του σε 20 χρόνια», έλεγε.
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_13_20/02/2011_433119
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου